Forum Groningen. Pro en contra. Rayisa Warner-Shumak

Ik ben verliefd op Groningen. Nog steeds na alle die jaren van onze relatie (ik glimlach).
Hier heb ik een column over mijn liefde geplaatst, door mij jaren geleden geschreven en gepubliceerd in verband met 5-jarige jubileum van “Dagblad Van Het Noorden”.

Veel jaren zijn voorbij gevlogen, maar in mijn hart is er niets veranderd. Er gaat een Forumgebouw in het hart van de stad komen. Ik hoop, dat dit gaat  van de stad zijn mooie uitstraling niet ontnemen. Ik ben daar persoonlijk tegen. (Mijn man - integendeel). Ik zie het  Forum als een olifant, die boven mijn hoofd met zijn buik te staan komt. Ik weet, dat het goed bedoeld is met een bibliotheek en de rest, wat daarin gaat komen. Toch vertrouw ik het niet. Misschien zegt mijn verhaal  u wat meer.

Ik heb hier in de column met opzet niets verbeterd om dat stijl van toen te behouden.

EEN KUSJE VOOR GROTE MARKT

Groningen is mijn grote liefde.

Toen ik met een Nederlander getrouwd was en naar mijn land terug moest om op papieren te wachten, heb ik in een brief naar mijn man geschreven: ” Ik mis Groningen zo erg, dat zodra ik terug ben, ga ik alle steentjes op de Grote Markt kussen en alle schapen en paarden rond de stad begroeten.” Dat mende ik echt...

Nederland is gezellig. Er zijn weinig van de grote gebouwen, overvloed van de mooie bloemen en groene strijken, veel water. Ik ben zelf een watersymbool - een Kreeft volgens mijn sterrenbeeld, daarom is Nederland zo lief voor me, zelfs in de regen.

Mijn kennis met dit land is halfjaar eerder begonnen, voordat ik naar Groningen gekomen ben. Die andere steden waren ook leuk – elk op zijn eigen manier, maar Groningen is bijzonder.

Ik kan in mijn eentje zomaar door de stad in de regen en in de wind lopen en mij gelukkig voelen. Elke straat, elk gebouw spreekt mij aan. Het speel van de lichten, reclame, vitrines, gezellige kaarsen in de ramen van alle cafés, ontspannende mensen – alles geeft mij een gevoel van de veiligheid.

Vele groentezaken op de markt met hun haardschreeuwende eigenaars creëren een feestelijke jaarmarkt sfeer. De lekkerste van de wereld kaas, (dat kan ik nu, na mijn vele reizen zeker zeggen!) dat ik zomaar kan proeven, versiert mijn tong enorm.

De mooiste bloemen van de wereld, die op alle kruisingen van het centrum te vinden zijn geven veel plezier voor mijn ogen. Bijna elke winkel, waar ik binnenstap ruikt verrukkelijk en bovendien vervent hij mijn lichaam – verwarmt het in de winter en verkoelt het in de zomer.

Er is nog wat voor mijn oren. Trompeten muziek op de markt, pop muziek in de kledingzaken, lekker ontspannende geluiden in “De TUIN”. Zo zijn mijn alle zintuigen in de vrede en in de Harmonie.

Ik ben hier nooit eenzaam. Overal kan ik mensen aanspreken – in een bus, in een rij op de markt bij de groentenkraam, in een café.

Toen ik nog geen Nederlands sprak liep ik een kleine winkel binnen om iets te kopen. De eigenaresse daarvan had heel veel interesse in mij. Wie ik ben, waar kom ik vandaan. Ze schonk een kopje koffie voor me en heeft een mooie broche als cadeau aan me zomaar gegeven, omdat ik toen jarig was.

Ongeacht, wat ik in de stad doe, voel ik mijn gelukkig. Sta ik gewoon in een telefooncel te bellen naast Universiteit gebouw – geniet ik ervan. Drink ik een kopje cappuccino in een café - ben ik blij. Als ik moe ben van de mensen, zoek ik verschuiling in de gezellige Naberhof, in een restaurant tussen twee galerieën. Hier kan ik van een sappige ossenhaas genieten en tegelijkertijd de kunst uit het raam bekijken. Als ik klaar ben met rust en eten, kan ik in een minuut weer naar de drukke Grote Markt en centrum terug.

Deze stad en voornamelijk het centrum hebben een jonge straling door alle studenten, die er rond lopen en fietsen.

Als de zon schijnt, zitten alle terrasjes van de Grote Markt en de Pulestraat vol van de genietende mensen.

Ik loop erlangs en mijn hart smelt van plezier, zelfs als er geen plek vrij voor mij is.

Een apart verhaal verdient Groninger museum.

Het meest wanordend in de wereld gebouw van Groninger museum heeft mijn succes en geluk bepaald.

Hier leerde ik mijn man kennen, hier ben ik de eerste en de laatste Sovietische president Michail Gorbatchev tegengekomen. Zo kon ik hem persoonlijk bedanken voor de opening van de IJzer Gordijn tussen onze landen. De gevolgen daarvan kusteer ik nu met plezier.

Groninger museum is voor me een filiaal van een andere passie van mijn leven – Hermitage - geworden. Hier kan ik van de Russische klassieke schilderkunst genieten. En niet alleen. Zo een onderwerp als “Fatale vrouwen” kan volgens mij alleen hier van toepassing zijn, zoveel fatale straling heeft dit gebouw voor me.

Hier werkt een Nederlandse vrouw, met wie ik bevriend ben. Zij kan ontzettend aangenaam glimlachen en met volle aandacht luisteren. We zien elkaar niet vaak, maar het is altijd een plezier.

De kleuren van de muren in het café van Groninger Museum zijn groen met rood – een hele rare en onharmonische combinatie, die hier toch een harmonie en rust uitstraalt. Een soort van de metalen pan is lampendesign daar. Ik vind metaal niet zo leuk, ik hou van de warme natuurlijke materialen. Toch sturen deze pannenlampen op een bijzondere manier zacht licht van beneden naar boven, waardoor lijkt alles in deze zaal geheimzinnig.

Samen met een uitzicht naar het water en naar elegante mooie torentjes van het station, samen met kleine bankjes en aardige gezichten van de medewerkers, die in een aromate geurenwolk van Italiaanse gerechten rond lopen, maken die muren en die lampen een onvergetelijk gezellige indruk op mij.

Daarnaast is het café van Groninger museum ook een filiaal van de Italiaanse opera geworden. Zo kan ik lekker eten en nog van de mooie live muziek genieten.

Rustig stromende rivier omhelst dit gebouw als een zilverkleurige lijst omhelst een dure oliedoek waarop een eigen leven ontstaat geschilderd.

Groningen. Hier heb ik veel beleefd. Hier heb ik mijn grootste passie des tijden gevonden en de grootste pijn, een behulpzame vriendschap en een dikke bedroog, hier heb ik een missverstand beleefd, maar ook veel respect en veel begreep gehad, hier ben ik mijn liefste man tegengekomen.

Ongeacht ik in een mooie dorp woon, behoort mijn hart voor alle tijden aan Groningen.

Zodra ik hier uit de bus stap, verspreiden mijn ogen de liefde. Ik glimlach van de blijheid, en mensen op de straat glimlachen terug.

Rayisa Warner-Shumak

www.dvhn.nl/ikbenvijf