Vandaag had ik een interessante discussie, met een vriendin en een zus, die ik graag met u wil delen! Naar aanleiding van de vreselijke beelden over de aardbeving en de tsunami in Japan, waar ik kippenvel van kreeg, kwam er al gelijk een nieuwsbericht over hulp aan Japan.

Mijn mensenlievende en toch wel gulle hart, al zeg ik het zelf, roept gelijk uiteraard. Al die mensen hebben recht op een nieuw huis en medische zorg, net als de mensen in Australie en eigenlijk overal in de wereld waar dit soort rampen plaatsvinden. En ik vind het als mens niet meer dan logisch dat we verer kijken dan onze eigen tuin en iets voor onze medemens over hebben, ook al is dat aan de andere kant van...

“Japan zal letterlijk het land van de rijzende zon worden...”
Enige jaren terug kwam ik tot de conclusie, dat vier landen in aanmerking kwamen om met de invoering van zonenergie het voortouw te nemen. Ik noemde toen Amerika, Duitsland, Japan en China. Amerika met als drijfveer de honger naar energie en de hang naar onafhankelijkheid. Duitsland, omdat behalve met de verouderende kolenaffiniteit, dit land geen voorkeur heeft voor een andere fossiele brandstof of kernenergie en altijd affiniteit heeft vertoond met nieuwe technologie. Japan, omdat dit land over geen enkele fossiele brandstof beschikt en ook geen grote voorraden uranium heeft. En tot slot China,

Het waaide hard de hele nacht. ’s Ochtends zie ik alle rozen in de tuin liggend. Onze tuin is ook vol van de gebroken taken. Zware bloempotten zijn omgegooid. Het waait steeds met de kracht 7-8. Uit het nieuws op internet weet ik, dat het moeilijk is voor