Russische school in Groningen 10 jaar.
Kinderen over Krim, kinderrecht en globalisatie
Het klinkt gek genoeg, maar een Russische school in Nederland speelt een positieve rol in de Nederlandse samenleving. Het is ook een versterking moment voor de globalisatie.
Het belang van de ouders van tweetalige gezinnen, wier initiatief 10 jaar geleden ook de oorzaak werd om zo een school op te starten is uiteindelijk een kans geworden om mensen van twee landen te laten leren elkaar beter te begrijpen.
Alle politieke en economische belangen tussen Rusland en Nederland zijn op het hoogste niveau geregeld, ongeacht alle culturele en andere oneensheden. Maar wat ook belangrijk is, het is een dialoog tussen gewone mensen als een leerproces wat de wereldcultuur betreft. Het is een stap naar een toekomstige democratisering van de wereld.
Kinderen, die in Nederland zijn geboren, gaan wel eens naar de landen van hun moeders. Hoe beter zij Russisch spreken, hoe meer zij met kinderen daar kunnen omgaan, hoe meer de Nederlandse manier van het denken kunnen uitdragen in de landen, waar de democratische wetten nog niet helemaal van toepassing zijn.
De Russische school in Groningen is niet alleen een plek, waar kinderen en volwassenen Russische taal kunnen leren. Het is een cultureel centrum, waar onder andere leerlingen toneel leren spelen, leren zingen, een pianoles kunnen nemen of creatief bezig kunnen zijn met een kwast of een schaar. Dit Cultureel Centrum wordt door professioneel opgeleide vrijwilligers in stand gehouden en trekt sinds kort zelfs al aandacht van puur Nederlandse gezinnen.
Kasper is een leerling van 4 jaar, hij is dit jaar met Russische taal en cultuur begonnen, terwijl zijn beide ouders Nederlands zijn.
Een groot wonder van de Groningse school is ook Adrian Halkers, die op zijn 80-ste voor het eerst een les Russisch heeft genomen en nu is hij
6 jaar verder en blijft hij nog enthousiast. Adrian zingt, hij leest gedichten voor en speelt toneel met een goede beheersing van het Russisch.
Ik sprak afgelopen zaterdag middag met twee van de leerlingen in een kleine kantoorruimte van directrice Elvira Isaeva.
Marina is 11 jaar, zij komt van Oekraïne. Haar moeder is Oekraïens en haar stiefvader is een Nederlander, die heel veel jaren in Canada heeft doorgebracht. Ook woonde hij samen met zijn gezin nog vier jaar in Oost-Oekraïne.
- Hoe bevalt het om een kind te zijn van zo een gemengd gezin?
Marina:
- Het bevalt goed. Pieter is open voor alle culturen. Hij is sterk onder de indruk van de interesses, die mijn mama met hem deelt. Zo heeft hij haar lievelingsboek “De Kleine Prins” van Exupery(Antoine Marie Jean-Baptiste Roger de Saint-Exupéry, Le petit prince,of The little prince 1943) zo bijzonder gevonden, dat hij zelf nu een boek geschreven heeft. Dit heet “The little Princess”.
- Jij weet, Marina, dat “The little prince” geen Russische boek is, maar niettemin is het voor Russen geboren in de jaren ‘60-‘70 bijna gelijk aan de Bijbel geweest is. Weet jij waarom?
Marina:
- Ik weet, dat het mensen leert om elkaar trouw te zijn en van hun eigen planeet te houden.
- Klopt. Het is heel belangrijk. Hoe zit het met die heldin van jouw stiefvader? Ontmoet die Kleine prinses dan de Kleine Prins in zijn boek?
Marina:
- Dit is nog een geheim. Het boek verschijnt binnenkort in Nederland.
- Vind jij het leuk om de Russische school op zaterdag te bezoeken? Is dit niet te lastig daarnaast nog op een Nederlandse school een goede leerling te zijn?
Marina:
- We krijgen hier wel vier uur huiswerk per week. Maar het is interessant, daardoor niet te moeilijk. Door hier te studeren geef ik ook steun aan mijn mama, omdat zij ook hier als een lerares werkt.
- Wat vinden jouw klasgenoten van zo’n extra school?
Marina:
- Zij hebben op de Nederlandse school veel respect daarvoor, omdat ik dan vrijwillig extra uren studeer.
- Wat leer jij naast de taal Russisch?
Marina:
- Ik schilder graag. Ik leer gedichten voorlezen en ook optreden voor een of een ander feest, vooral nu in verband met het 10-jarige bestaan van de Russische school Groningen. Ik speel ook gitaar. Ik droom ervan om een actrice te worden. In Oekraïne was ik met een Circus-cursus bezig. Ik hou van het optreden.
- Ga jij nog vaak naar Oekraïne?
Marina:
- Jawel. Vroeger gingen we elk jaar naar de Zwarte zee in de Krim. Dat willen we blijven doen.
- Ja, maar het wordt nu anders. Heb jij het door?
Marina:
- Het wordt niet anders. De Zwarte zee is steeds mogelijk voor ons om te bezoeken. Met het Oekraïense paspoort van mijn moeder hoeven we niet eens voor Rusland een visum te regelen. Maar zo ja – dan is het ook geen probleem. Voor ons is er dus niets veranderd. We moeten zo en zo niet veel ervan aan trekken van dat nationalisme. We zijn dezelfde mensen met dezelfde rechten. We moeten respect voor elke cultuur hebben.
- Is er iets, wat jij voor jouw ouders zou willen verbergen?
Marina:
Niet veel. Het enige, wat ik zou kunnen doen – niet meteen zeggen, dat ik een toets op school heb. Dan wordt mijn moeder zenuwachtig, omdat zij graag wil, dat ik goed presteer. Maar het komt zo en zo altijd goed met de toets. Ik ben zelf verantwoordelijk.
- Heb jij wel eens iets gehoord over kinderrechten in Nederland?
Marina:
- Jawel. Maar ik heb geen reden om te klagen. Als mijn moeder zegt, dat ik afwas moet doen, dan kan ik het uitstellen, maar toch moet het uiteindelijk gedaan worden. Ik vind het normaal om mij moeder te helpen. Gekke dingen doen mijn ouders niet.
Pasha:
- Dit vind ik ook! Mijnouders met het huishouden af en toe helpen is normaal.
Pascha is een jongen van 9 jaar. Zijn ouders komen uit Russische stad Nizniy Novgorod, maar hijzelf is in Nederland geboren. Zijn Russisch is perfect.
- Bevalt het jou goed bij de Russische school in Groningen te studeren?
Pasha:
- Ja, hartstikke goed. Vroeger studeerde ik in Rotterdam, omdat we in de beurt van Utrecht woonden. Daar zijn klassen groot, daardoor kreeg ik minder persoonlijke aandacht. Hier bestaan groepen uit 3-7 kinderen. De totale sfeer is in Groningen leuker, ontspannender.
- Hebben jouw ouders voor jou dit Cultureel Centrum gevonden? Waarom wonnen jullie nu in Groningen? Is dit een leuke stad?
Pasha:
- Ik heb het zelf meteen gevraagd om naar Russische school weer te gaan, toen we verhuisden. Mijn vader werkt nu bij UMCG, hij is een professor. We vinden Groningen een leuke stad.
- Wat interessant! Is jouw vader een doctor?
Pasha:
- Mijn papa bestudeert een makrostomum. Hij is een bioloog.
- Macro…wat? Ik kan het niet eens uitspreken!
Pasha:
- Macrostomum is een worm. Het betekend “ Grote mond”
- Grappig! Dus iemand met een grote mond kunnen we voortaan een “macrostomum” noemen!
Pasha:
- Het kan. Door hem te bestuderen kan mijn vader bedenken hoe mensen langer kunnen leven.
- Ik denk, dat het iets met de stamcellen te maken heeft. Heel interessant. Zou jij ook een bioloog willen worden, Pasha?
Pasha:
- Jawel. Ik vind het werk van papa zeer belangrijk en ik zou best een professor willen worden. Maar hier op school leer ik ook acteren en het bevalt mij zeer goed. Daardoor ik heb nu mijn twijfels. Ik denk, dat ik best ook in een film zou willen spelen.
- Heb jij er geen problemen bij een gewone school, omdat het hier bij het Russisch Cultureel Centrum druk is?
Pasha:
- Nee, zeker niet. Ik heb juist gemerkt, dat mijn geheugen beter is geworden, zodat ik veel informatie in het Nederlands kan onthouden. Ik kan nu ook sneller lezen, doordat ik veel met die twee talen oefen.
- Heb jij veel vrienden in Nederland? En in Rusland?
Pasha:
- Jawel. Ik heb veel vriendjes op school. Het geeft niets, dat ik Russisch ben. In Rusland gaat het ook makkelijk, sinds ik Russisch goed kan spreken. Het maakt niets uit, dat ik in Nederland geboren ben. We zijn toch allemaal Wereldmensen.
- Dat vind ik ook. Hebben jullie vaak een feest bij deze school?
Pasha en Marina:
- Jawel. Er is een 70 jarige Blokkadeopheffing van Leningrad, dat vieren we 17 mei. Daar doen we ook mee aan samen met de Amersfoortse Russische school. En dan wacht op ons nog een viering van 10 jaar Groningse Russische school 28 juni in Treslinghuis. We gaan weer optreden. Dit vinden we ontzettend leuk.
- Ik wil jullie bedanken voor uw leuke verhalen. Veel succes met jullie voorbereiding en met jullie studie!
Rayisa Warner-Shumak, EuroHarmonia.nl