Hoewel nog steeds teveel kent Nederland relatief een laag percentage analfabeten. Maar hoe zit het met onze cijferbegrip? Voelen we ons niet langzamerhand als de Romeinse huisvader of –moeder? Over de verborgen communicatiestoornis als het om hoeveelheden gaat.
2000 geleden waren wereldwijd de meeste mensen analfabeet. Zelfs in het Romeinse Imperium, dat voor die tijd toch bekend stond om zijn hoge ontwikkelingsgraad. Maar de mensen hadden evenmin veel notie van getallen. Als een Romeins echtpaar in die dagen kinderen kreeg, ontvingen deze veelal getalsnamen. De eerste werd Primus genoemd, de tweede Secundus en zo verder via Tertius en Quintus werd de oplopende
kinderschare van namen voorzien. Maar richting de tiende kwamen pa en ma in moeilijkheden. Dan wisten ze het vaak niet meer en noemden zij hun kind Numerius ofte wel Nummertje Zoveel.
Nu glimlachten we hierom. Wij zijn verder of heeft het probleem zich slechts verplaatst? Wij tellen in de duizenden en miljoenen, maar ook dan lopen we vast. Neem de energiewereld. Wat moet een gemiddelde burger aan met een bericht waarin wordt gesteld dat X-megawatt of Y-gigawatt moet worden bijgebouwd aan elektrisch vermogen? Dichter bij huis als het om geld gaat, waarin we doorgaans goed kunnen rekenen, lopen de meeste mensen ook vast. Het beattingsvermogen stokt. Wat moet men bedenken als de krant meldt, dat Duitsland om de duurzaamheiddoelen in 2030 te bereiken 1 biljoen euro moet investeren. Of dat de EU 2 of 5 trillion dollars nodig heeft om afhankelijk van de streefdatum op een x-percentage duurzame energie uit te komen.
Het wordt nog onbegrijpelijker als men tegelijkertijd verneemt, dat sommige lidstaten tegen de 2 biljoen aan staatsschuld hebben. En dat om de economische crisis teniet te doen de grens van de jaarlijkse budgetoverschrijding van 3 procent maar moet worden overschreden en er via een grotere staatschuld meer geld in de schatkist moet vloeien. In menig land wordt omgerekend dat die staatsschuld zo en zoveel bedraagt per inwoner (kinderen meegerekend), waarbij die persoonlijke last meer is dan menige volwassene zelf in een jaar verdient en werkelozen en kinderen al helemaal niet.
Misschien dat macro-economen elkaar begrijpen in een vakdiscussie, maar weten we zeker dat politici en andere autoriteiten zich er wel een goed beeld bij kunnen vormen, laat staan oplossingen kunnen bedenken? Hoe moeten burgers vertrouwen houden en optimistisch blijven en betrokken bij een haalbare toekomst als ze de taal niet verstaan? Voor de meeste mensen vormen deze waanzinnige getallen een geheimtaal. Zij worden geïnformeerd via een moderne kabbala. Wat kunnen communicatiedeskundigen hieraan doen?
Ben Warner, www.warnercommunictie.com