Er wordt vaak over gesproken, dat we sommige dingen gewoon moeten accepteren. Het gaat vooral om ziektes of een lastige situatie, dat niet zomaar opgelost kan worden. Ik vind het woord "accepteren" gelijk is aan het "doodgaan". Het is soms belangrijk om energie te besparen of deze in een andere richting te hersturen. Of die danige richting dan wel een geestelijk onrust waard is – dit is een vraag.
Wat is meer waardevol – een groot koud huis, vol haat – of een kleine warme, schone appartement, gevoeld met liefde? Heel veel mensen accepteren, dat hen relatie stuk is en blijven gewoon rond draaien in een wederzijdse haat en in constante misverstanden alleen maar doordat zij bang zijn anders een hypotheek met schulden
te krijgen of hoge advocatenkosten te dragen. Mensen, die aan doodziektes lijden, moeten het wel accepteren. Waarom moeten zij dan daarover weten? Het staat in de Bijbel nog: “kennis maakt verdrietig”.
Maar nee – het is handig voor alle nabestaanden, dan die zieke mens zijn zaken voor hen in orde brengt. Wat hij/zij zelf voelt is voor niemand meer belangrijk – die is toch al uit het leven geschreven. En wat, als die mens nog van het leven wil genieten zonder dan elke van zijn laatste dagen aan zijn eigen dood te denken? Zo gaat die veel eerder dood in zijn mind, dan het zou werkelijk kunnen.
Als we alle tegenspoed van het leven accepteerden, hadden we nooit wat kunnen bereiken. Er werd niet gevlogen of gevaart, er was geen computer en er bestond dan uiteindelijk geen wetenschap. Mensen hadden dan nooit paralympische spellen kunnen bedenken, als zij door acceptatie bedreigd waren.
Mensen, die dingen niet willen accepteren, kunnen fantastische resultaten bereiken. Er woont in Litouwen een bekende circus artieste Valentin Dikul, die een wereldkampioen in de powerlifting is genoemd. Daarnaast is hij de Doctor van de Biologie en een auteur van zijn persoonlijke methodiek in de rehabilitatie van mensen met cerebrale paralytica.
Toen hij 15 werd, was Valentin van de 13 meter hoogte gevallen en daardoor een invalide geworden. Door zijn sterke karakter, overlevingskracht en zijn liefde aan de circus heeft hij heel hard geoefend, een wonderbaarlijke genezing beleeft en kan hij nu veel anderen helpen. Filialen van zijn Rehabilitatie Centrum zijn nu in Japan, Italië en Amerika geopend.
Zoiets gebeurt alleen maar als mensen door blijven vechten. Ik heb mijzelf een ongeluk gehad, waardoor ik niet kon lopen en waardoor er in mijn rechte arm sterke beperkingen ontstonden.
Dag na dag oefenen, opstaan, mijzelf aan de muur plakken, centimeter bij centimeter van de negende verdieping naar beneden over de trap lopen – het werd mijn leven during veel manden. Dit heb ik gedaan na 10 weken plaat liggen. Nu dans ik salsa, maak alle ingewikkelde armfiguren daarvan en doe ik ook aan yoga.
En daar ben ik ontzettend blij mee, omdat er wel maanden ontstonden, waar ik heel sterk aan autonasie toe was door mijn pijn en verdriet. Daarom zeg ik - accepteren is dodelijk, omdat daardoor wil mens niet meer voor zijn leven en zijn geluk vechten.
Rayisa Warner-Shumak